Μάνα
(Της ΠένυΤσίλα)
Μάνα, γλυκεία μου Μάνα,
Όλα τα αστέρια κι αν τα μαζέψω
αυτά που βλέπω κι άλλα πιο πέρα
δεν θα μπορέσουν να μετρηθούν
μάνα με τις θυσίες σου
την κάθε μου μέρα.
Μάνα που σε έχασα, πόσο σε έκλαψα!
Μα όλα τα δάκρυα ποτάμια κι αν γίνουν
δεν θα μπορέσουν να παρασύρουν,
βουνά από κόκκους θυσίας,
λατρείας, αγάπης ,καρτερίας ,
ατέρμονης αυτοθυσίας,
που η μνήμη μου σφιχτά κρατά,
θησαυρούς αμύθητους ζωής
για μένα φυλακτό ιερό, φιλάργυρα φυλά.
Μάνα μου λείπεις μου λείπεις πολύ!
Στην κάθε της ζήσης μου σκοτεινή γωνιά ,
στην κάθε επικίνδυνη στροφή,
όταν σκοντάφτω, όταν τρικλίζω,
όταν σε αγκάθια πέφτω γονατιστή
στις θυμίσεις σου πισωγυρίζω
μέσα στην ματιά σου ψάχνω
δύναμη, ενθάρρυνση, συμβουλή χρυσή .
Μάνα
Τι δεν θα έδινα τα δυο σου ματάκια σου
να τα γλυκοφιλούσα, να σε αγκάλιαζα σφιχτά
και για μια μικρή στιγμή
μέσα στην θερμότερη φωλιά να ξαναζούσα!
Με την γνώστη μου μυρωδιά σου να μεθούσα
Άπληστα την ευτυχία να ρουφούσα
κι ας ήτανε μανούλα μου
αιθέρας να γινόμουνα
πάραυτα να ξεψυχούσα.
