Επιλεκτική η μνήμη.
Πήγα στο σπίτι όπου
πριν χρόνια είχα ζήσει
με πρόσωπα φιλικά.
Άδειο δεν ήταν όπως νόμισα
σαν τα παντζούρια είδα κλειστά
κι ας είχε γενναιόδωρα
ηγκρίζα σκόνη σκεπάσει
τραπέζια φώτα πολυθρόνες
κι ότι άλλο της βρέθηκε μπροστά.
Γιομάτο ήταν από αγάπη, ζεστασιά.
Σαν μακρινές σκιές
μέσα στην πυκνή ομίχλη
πηγαινοερχόταν βιαστικά
Ολοι εκεί αδιάφορα
κι αν δεν υπήρχαν πια.
Παντού φλύαρα τα χνάρια
από το πέρασμα τους
η πνοή η μυρουδιά τους
Άκουγα τα καλωσορίσματα τα χαρωπά ,
τις ευχές τους, τα αστεία τους
τα χάδια τους ένοιωθα
τα στοργικά.
Είχανε φύγει μοναχά μακριά,
τα μαλώματα, οι άδικοι θυμοί
η οργή, οι άσκοπες διαφωνίες
οι καζούρες οι περιπαιχτικές.
Φειδωλή η θύμηση, επιλεκτική
την συγχώρεση χαρίζει
σαν τα κεριά έχουν πια καεί.
Πηνελόπη Τσίλα.
